Bardzo podoba mi się ten nowy typ szablonu, fajne odświeżenie, ale niestety kompletnie nie da się go dostosować do własnych potrzeb - poza tłem nie mogę zmienić ani nagłówka, ani kolorów, ani czcionki... Tak więc ostrzegam przed oczopląsem i przepraszam za nietypowe jak dla mnie niedopasowanie wszystkiego, bo będę z tym layoutem walczyć.
I tak naprawdę nie mam o czym pisać, bo nic wybitnie złego mi się tu nie dzieje (a zazwyczaj najwięcej do powiedzenia mam właśnie narzekając). Odczuwam swojego rodzaju niesprawiedliwość w tym wszystkim - czuję się jak siedmioletnie dziecko, które musi uczyć się wszystkiego w szkole od nowa, nie znam różnego rodzaju kruczków, systemu egzaminacyjnego, pojęć matematycznych i nazw roślin, poza tym słowa mają tendencję do uciekania mi, a gdybym nie musiała wyjeżdżać od siebie, nie byłoby takiego problemu. Bo mimo że od zawsze chciałam się wyprowadzić (i i tak jestem zadowolona), to jest to nie w porządku i czuję się nadal dosyć zagubiona, dodatkowo nie mogę pokazać, że coś potrafię - bo brakuje mi tzw. obycia i po prostu umiejętności językowych - i czuję się trochę tępa. Ale mam nadzieję, że jakoś nabiorę ogłady w tym wszystkim, chociaż nie wiem, kiedy to nastąpi.
Poza tym strasznie dużo jem, zupełnie jak nie ja, cieszę się na każdy posiłek i wyszukuję smaczne dania. Pewnie to po prostu dlatego, że dużo się ruszam, ale i tak wydaje mi się to nienaturalne.
Na szczęście ogarniam jakoś jedno z moich największych zmartwień, czyli pieniądze. Nadal jestem pod wrażeniem stosunku zarobków do cen. Bo chociaż przyjechałam z niewielką jak na tutejsze standardy ilością pieniędzy i wszystko wydaje mi się drogie, to wiem, że zaczynając zarabiać już tutaj, będę sobie mogła pozwolić w zasadzie na wszystko, co będzie mi potrzebne.
Chociaż muszę przyznać, że zachłysnęłam się kosmetykami i słodyczami, ale już panuję nad tym i nie puszczam pieniędzy na prawo i lewo. Ciekawe, jak przeżyłabym 2 tygodnie w Polsce za 200 złotych, biorąc pod uwagę jedzenie, bilety, pościel i początkową nieumiejętność gospodarowania tymi pieniędzmi; tutaj jeszcze mi nawet zostało. Zadziwiające.
No i najwyraźniej przywiozłam ze sobą całą dobrą pogodę z Polski, bo od przyjazdu uświadczyłam zaledwie dwa dni deszczu, a od kilku dni Anglicy wylegli przed domy, opalając się i narzekając na upał (chociaż nie wydaje mi się, żeby 25 stopni było aż takim końcem świata, dla mnie w sam raz na sukienki i cienkie rajstopy, no ale wiadomo, że moja termoregulacja jest zaburzona). Niestety, ma się już ochładzać.
Poza tym jestem zdziwiona, że (jak na razie) radzę sobie z tzw. wspólnym życiem, mając od 19 lat własny pokój. Może faktycznie trochę znormalniałam i nie jestem już taka dzika; chociaż nadal wychodzenie na imprezy to dla mnie za dużo. Stopniowo się socjalizuję, zapoznaję ludzi i rozmawiam, na wychodzenie przyjdzie jeszcze czas (i pieniądze).
Ogólnie to nadal nie mam wrażenia, że się wyprowadziłam, czuję się, jakbym była na wyjeździe wakacyjnym.
Zauważyłam natomiast kompletne zastanie się mózgu, nie umiem przetworzyć najprostszych rzeczy i pozapominałam zupełne podstawy. Te wakacje były jednak za długie, muszę znowu zacząć się uczyć, bo bezczynność źle na mnie działa.
Mam nadzieję, że te wszystkie moje niepokoje zaowocują mi w przyszłości z nawiązką.
I że będę umiała napisać tekst z takim normalnym słownictwem po angielsku już za niedługo.
Moja ulubiona stylistka z Dębicy usunęła bloga! Jestem w szoku :o
♫♫♪ Guns'n'Roses - November Rain
Znowu siada napęd... Akurat jak naszło mnie na notkę, a zdjęcia z 2010 straszą beznadziejnością i byciem dodawanymi już 28038292719 razy. Fajnie byłoby stwierdzić, że jednak jeszcze jest we mnie trochę kreatywności, i wyjść dokądś z tym aparatem.
Z jednej strony to dobrze, że już koniec lutego. Wreszcie robi się cieplej, świat wyłazi spod śniegu i świeci słońce. Z drugiej, zostały tylko ledwie ponad dwa miesiące; ta perspektywa jest przerażająca.
Powyżej mój ukochany alfabet, który niezmiennie zachwyca mnie swoją całkowitą niezrozumiałością (dlatego też nie wiem, czy chcę się uczyć arabskiego, bo może wtedy stracić swój urok) i odmiennością. I Morze Martwe. Wiedziałam, że będę to fajnie wspominać po powrocie. Zawsze jest to samo, nawet Hiszpania czy Bułgaria są teraz idylliczne (i wcale nie zapomniałam o braku pieniędzy, braku jedzenia, braku pieniędzy na telefonie i ogólnym braku wszystkiego, oczywiście poza słońcem i wodą). Ale to w sumie nawet dobrze, głupio by było żałować.
Rozpoczynamy kolejną akcję pod kryptonimem 'koniec gównianych paznokci'. Poprzednie 2393740284 misji zostało zakończonych niepowodzeniem, obecna musi się udać, bo tracę już cierpliwość. Tym razem wybrane zostały metody naturalne. Do dzieła.
No dobrze, ale bez przesady. Nie dajmy się zwariować.
Najwyraźniej muszę już uznać za pewnik, że mam w sobie coś, co irytuje ludzi. Nie wiem, co to jest, i nie zamierzam nic z tym robić. Na szczęście żyję swoim życiem i wmawiam sobie, że mam gdzieś tych, którzy mi w nie włażą z buciorami, szkoda tylko, że przed dwoma ciężkimi dniami się zdenerwowałam.
Pomijając to, że nadal żałuję nieurodzenia się w tym wcieleniu seksowną Latynoską (ale na pewno w którymś musiałam być, skąd bym miała te wszystkie dziwne zainteresowania), mam parę Spostrzeżeń.
Ostatnio ciągle myślę o tym wyjeździe. Jakkolwiek by to nie brzmiało, to on był najważniejszym punktem wakacji, nie Jordania czy Czarnogóra.
