Moje zdenerwowanie już trochę opadło i czuję, że i tak nie napiszę tego, co chciałabym napisać. Ale przynajmniej spróbuję.
Tak więc chodzi o moją nadwrażliwość. Chociaż ten termin sugeruje w zasadzie negatywne nastawienie do tej kwestii, a mnie nie wydaje się, że byłabym lepsza, gdybym to zmieniła. Żeby sprecyzować, mówię tu konkretnie o nadwrażliwości w kwestii zwierząt. Czasem myślę sobie, że jestem jedyną osobą na Ziemi, którą naprawdę rusza podana w Wiadomościach informacja o przerabianiu psów na mydło, przeczytana w Metrze krótka notka o angielskich turystach, którzy bawili się, podrzucając gołębie w ten sposób, że przy upadku łamały sobie skrzydła, albo po prostu zwykła bezmyślność ludzi.
Nie, nie chcę w ten sposób powiedzieć, że pragnę wstąpić do jakiejś proekologicznej organizacji, bo greenpeace'owskie pomysły typu przykuwania się do drzewa są mi zupełnie obce i nie uważam, że cokolwiek zmieniają. Najgorsze jest to, że czuję tu moje najbardziej znienawidzone doznanie, czyli bezradność. Bo o ile chciałabym naprawić świat, o tyle czuję, że nie zdziałam wiele. Dzisiaj na angielskim już chciałam odezwać się, na co wydałabym ten milion euro, ale stwierdziłam, że kretyni dzięki pieniądzom wcale nie przestaną być kretynami i to tak naprawdę nic nie pomoże. Na głupotę niestety nie ma rady.
Jest to jedyna rzecz, która może mnie sprowokować do dyskusji, i jedyna, której będę bronić jak ognia. Niektórzy zapewne w tym momencie stwierdzą, że jestem nieludzka, bo zamiast podarować wygrane pieniądze organizacji wspomagającej rozwój dzieci z prowincji, chciałabym przekazać je zwierzętom. Nie idiotycznym fundacjom, które więcej funduszy przeznaczają na reklamy w gazetach niż na faktyczną pomoc, ale ludziom, którzy naprawdę potrafią i chcą coś zmienić. Nigdy nie twierdziłam, że wpisuję się w ogólnie pojęte normy społeczne, bo, żeby wybrać pasujący przykład, krzywda zwierząt jest dla mnie o wiele bardziej bolesna niż ludzka. Nie potrafię zachować obojętności, kiedy słyszę o tych wszystkich okrucieństwach. Tym bardziej, że odnoszę wrażenie, iż ostatnio przybierają one na sile. A może po prostu więcej się o nich mówi? Nie wiem. Wiem za to, że w ostatnim czasie parę razy byłam blisko rozpłakania się, ze zwykłej bezsilności. Zresztą wcale nie jest to nowe odczucie. Od kiedy byłam całkiem mała, chciałam pomagać zwierzętom. Przez bardzo długi okres czasu chciałam zostać weterynarzem. Nie mam niestety zupełnie predyspozycji medycznych w tym kierunku, poza tym, jak widać, zbyt łatwo się rozklejam.
Tak, wiem, że wszyscy wykształceni ludzie żałują biednych zwierzątek, wrzucą czasem parę groszy na schronisko i zadumają się nad zastrzelonym łosiem, błąkającym się po mieście czy osieroconymi małymi tygryskami. Niektórzy nawet po przeczytaniu sugestywniejszego artykułu przerzucą się na warzywa. Przyznam, że sama od około roku przestawiam się na dietę z niewielką ilością mięsa. To naprawdę pomaga trochę uspokoić te wyrzuty sumienia. Bo przecież mogłabym zrobić więcej. Przecież mogłabym pomagać w schronisku. Mogłabym przynosić petycje do podpisania. Problem w tym, że prawdopodobnie nie wytrzymałabym psychicznie tego pierwszego, a drugie jakoś nie wydaje mi się szczególnie miarodajnym rozwiązaniem. Staram się robić małe rzeczy, sama zresztą mam psa przeznaczonego już 'do odstrzału', ale czuję, że to tak niewiele. A przecież dzieje się jeszcze tyle strasznych wydarzeń, o których nie mówi się codziennie. Dręczy mnie świadomość tego. I tego, że zwierzęta nie umieją sobie pomóc same.
Zresztą poruszenie opinii publicznej jest niesamowicie głębokie. Wszystkie gwiazdki noszące pieski w torebkach paradują w futrzanych, modnych zresztą dodatkach, noszą skórzane torebki czy buty. Drogi usłane są rozjechanymi leśnymi zwierzętami. Bezdomne psy są kopane i przepędzane. Wywozi się konie na rzeź. Wszystkie doświadczenia robione są na małych zwierzętach, typu szczury czy świnki morskie. Kupowane żywe ryby są tylko ogłuszane i potem zaczynają się miotać, kiedy już wraca się z nimi do domu (to jest jedno z moich najbardziej przerażających wspomnień z dzieciństwa). W czasie przychodzących co parę lat tajemniczych epidemii zwierzęta wybijane są profilaktycznie, żeby 'choroba się nie rozniosła'. Słonie zabija się tylko dla kłów. Ptaki wyrzucane są z gniazd dla zabawy. Zatruwa się ryby, poluje na foki, krokodyle i aligatory, tygrysy, hoduje się gronostaje czy norniki, łowione są wieloryby, dzieci urywają nogi pająkom, rozdeptuje się mrówki, bo przechodzą przez drogę danego człowieka, głodzi psy, topi się niechciane szczenięta i kocięta. A ludzie nadal są tak samo obojętni, jak byli, i wszystko dzieje się za cichym przyzwoleniem, bo przecież żadna z ofiar nie zaprotestuje, a buty z prawdziwej skóry nie przemakają, doświadczenia na zwierzętach pomogą leczyć ludzi, a zjadane przez nas zwierzęta i tak kiedyś by zginęły.
A ja mogę tylko siedzieć i o tym pisać. I nawet jeśli przyznacie mi rację, i tak ktoś w tej chwili właśnie robi krzywdę słabszemu od siebie.
♫ Muse - New Born
Bardzo długo nie mogłam się zdecydować, które ze zdjęć jest moim ulubionym. W końcu wybrałam to, ale myślę, że gdybym zdecydowała się przynudzać i wrzucić po jednym najlepszym z każdego miesiąca, ranking byłby nieco bardziej sprawiedliwy.
Już niedługo na Avatara!!!!!!11!!!111
Prawdy i fakty o aparacie:
Ciekawe jest, że wszyscy są tacy alter i nagle nienawidzą świąt, bo obrzydza ich składanie życzeń, masa jedzenia i konieczność pójścia do kościoła. Co roku ujawnia się cała masa takich osób, które zwykle niecierpliwie oczekują na Boże Narodzenie. No ale co pan zrobisz, nic pan nie zrobisz.
A już myślałam, że nie wydostanę się z tego emocjonalnego doła. :)
Nawet nie wiedzieliście, że macie tak blisko mistrza pierwszego planu.
W tym roku na święta się wypięłam i jak na razie ta strategia się sprawdza, poza małymi załamaniami. Poza tym zamierzam się wyspać, a to jest dobra motywacja.
Nie da się ukryć, że w zakresie zdjęć z ręki muszę się jeszcze podszkolić. Chyba że ktoś zechce nosić za mną statyw, to wtedy nie będę już musiała.
Z okazji Bożego Narodzenia przygotowaliśmy dla Was specjalny prezent. Jest nim kolejna międzygrupowa kłótnia! - z najlepszymi życzeniami klasa IICE
Mam wrażenie, że ktoś w jakiś sposób sprawił, że opadł mój mur niemalże dziecięcej naiwności i teraz pozostaje mi tylko być zgryźliwą dla wszystkiego, co się rusza. Bo w sumie i tak jestem rozczarowana.
Naprawdę niedługo się wykończę, jeśli nie przestanę tak wkurzać się w szkole. 1,5 roku. Nie powiem, bardzo się ostatnio rozczarowałam i zwątpiłam w sens chodzenia do 'elitarnej Trójki'.
Jeszcze tylko 12 godzin tego okropnego tygodnia. Następny może być tylko lepszy... prawda?
Tak naprawdę to niewiele dało mi napisanie poprzedniej notki. Wszystkie te rzeczy zebrane do kupy wyglądają jeszcze gorzej niż rozrzucone.
Moje zdenerwowanie już trochę opadło i czuję, że i tak nie napiszę tego, co chciałabym napisać. Ale przynajmniej spróbuję.
Boże, jak dobrze, skończył się tydzień odczuwania non-stop głodu. Może to dzięki upływowi czasu, może dzięki cholernej determinacji, ale pierwszy raz zjadłam dziś normalne śniadanie. Czuję, że dobrze się zaczyna, chociaż i tak nadal przeraża mnie perspektywa kolejnych dni.
Moja wewnętrzna deska krzyczy: 'ŚNIEGU!'. A ja patrzę sobie na to zdjęcie i myślę, jak komuś buźka schudła ;]
Generalnie to odkryłam, że ciało potrafi odpłacać się za nielubienie go. Może nie jest to szczególnie medyczna teza, ale jestem leczona na kilka rzeczy naraz i coś muszę wymyślić, mimo że moja samoocena powoli pnie się w górę.
Jessica przeszła! 
Czuję się dzisiaj nieco daremna, mimo że w zasadzie nie zrobiłam nic konkretnego. Ale to i tak był dobry dzień. Choćby dlatego, że film nie był aż tak okropnie straszny, jak się bałam, nie jechałam na basen prosto po szkole i mogłam się przespać po południu, a poza tym to mam dobry nastrój.
I przez tą głupią sprawę uleciała mi notka, którą noszę sobie w głowie od wczoraj. Chociaż może nie tyle uleciała, co wydaje mi się bezsensowne przedstawianie jej teraz, bo byłabym mało wiarygodna.
Generalnie to dzisiaj po raz kolejny zamierzam zrobić sobie świetny prezent i pacnąć na łóżko przed 22. Co prawda niezbyt się wczoraj przez to pouczyłam, ale za to czuję się dobrze psychicznie aż do nadal!
Największym plusem tego idiotycznego dnia jest fakt, że zmusiłam monitor do działania. Bo cała reszta, począwszy od mojego największego zmartwienia - zębów - przez autobusy, które tym razem nie zaszczyciły mnie wcale (przez ostatnie cztery poniedziałki przyjeżdżał tylko jeden, co prawda spóźniony, ale zawsze), przełożony sprawdzian z PO (a poświęciłam wczoraj rodzajom broni dosyć sporo czasu i jestem pewna, że pisząc wśród całej klasy, dałabym sobie radę), bolący brzuch i mięśnie oraz zimno w pokoju aż do faktu, że skończyłam olimpiadę (zresztą dręczy mnie poczucie, że niewiele z tego będzie) i nie mam teraz w co włożyć rąk, doprowadza mnie do nerwicy. Normalnie poszłabym na bardzo długi spacer z psem, ale listopadowa pogoda średnio do tego zachęca. Poza tym jestem tak nastraszona przez mamę, że boję się chodzić po Koperniku po ciemku.
Zawstydziłam odmawiający współpracy monitor, bo przerobiłam sobie zdjęcie już zawczasu i tylko czekało na notkę. ;]
Mój drogi Juanie!
Uznajmy, że się nie zraziłam. I że będzie już tylko lepiej, szczególnie jak wreszcie dojdzie do tej rozmowy.
Jestem już definitywnie przekonana, że z moich blogów prędzej czy później wynikają same kłopoty. Jestem też prawie pewna, że ten będzie kolejnym, który porzucę. To po prostu nie jest tego warte. nawet jeśli uwielbiam pisać
To nie tak miało wyglądać. Miałam teraz siedzieć w kinie i oglądać drugi odcinek, miało mnie nie być w domu, miałam nie mieć przygnębiających myśli, miałam się dobrze bawić. Miałam napchać się popcornem do granic możliwości, pośmiać się i fajnie zakończyć tydzień. Wyszło jak zwykle w sytuacji, kiedy bardzo czegoś chcę.
zawsze łatwiej czekało mi się na coś gdy przeliczałam to na miesiące czy dni tak więc muszę jeszcze poczekać 22 miesiące nie najlepiej ale jeszcze tak niedawno było 60 szybko to leci mam nadzieję, że przez ten czas nie nabawię się nerwicy pierwszy od tak dawna atak histerii nienawidzę nienawidzę nienawidzę czasem naprawdę mam ochotę porządnie tym wszystkim pierdolnąć a tak poza tym to late of the pier jest w reklamie ale to tylko taki dodatek
Instytucja zwana rodziną w moim wypadku po raz kolejny okazała się niewypałem. Pół biedy instytucja, gorzej z moim weekendem. Sama nie wiem, co jest w tym wszystkim najgorsze - upadek planów czy świadomość, że nie napiszę nawet przecinka?
Prawda jest taka, że niewiele się przez ten cały czas zmieniło. Choćbym nawet nie wiem jak bardzo farbowała włosy, kupowała nowe ubrania czy uczyła nowych języków, i tak ciągle jestem tak samo zakompleksiona i aspołeczna jak w wieku lat siedmiu. Ciągle też mam ten okropny przerost ambicji, który niedługo mnie wykończy, bo nie jestem już w stanie dogonić moich wymagań co do siebie. I ciągle uparcie szukam w sobie czegoś wyjątkowego, i ciągle tego nie znajduję. To, że jestem tak absolutnie zwyczajna, jeszcze bardziej podkopuje moje ego.
Jakby na to nie patrzeć, to jest pozytywny aspekt. Jutro znowu nie mam na ósmą. Ale za to czeka mnie maraton. Cóż.
Uwielbiam patrzeć na ciągnące się w nieskończoność tory.
Generalnie to brak ochoty do pisania nieszczególnie mi przeszkadza. Tym razem jednak czuję się zaniepokojona, bo już październik, a mnie zostało jeszcze parę rozdziałów. Tymczasowo zajmuję się robieniem mapek, ale nawet ta najtrudniejsza kiedyś już będzie narysowana i co wtedy?
To było 1,5 miesiąca temu, a już tak odrosły. Wytrzymam :)
Przepraszam, ale niesamowicie nie chce mi się wychodzić spod mojego koca, żeby przynieść aparat i zrzucić jakieś zdjęcia.
Pomimo tego, że w szkole nic się nie działo, a popołudniowe zajęcia mnie zmotywowały, to i tak wróciłam do domu jakaś taka obolała. Prawie wywołałam też kolejną blablabla-kłótnię (na szczęście nie dałam się do końca sprowokować). Po obiedzie zrobiłam sobie dwa kółka dookoła osiedla i to mi pomogło. Od razu czuję się lepiej. :)
Siadłam tutaj, żeby sprawdzić pogodę, ale zanim wpisałam adres odpowiedniej strony, mgła zdążyła opaść ;d
Niewiele rzeczy irytuje mnie tak bardzo jak wpieprzanie się w moje życie prywatne. Szczególnie, gdy robi się to po raz kolejny. Nie mogę obiecać, że przy następnej okazji nie puszczą mi nerwy.
Zmieniłam zdanie. Na cholerę mi deska czy jakieś inne rzeczy, jeśli mogę mieć takie weekendy? Niech ten się powtórzy, prrroszę. Nie dlatego, że nigdy w życiu nie wieszałam jeszcze prania na balkonie o 23, kąpałam się o 1.30 czy 13 czy przymierałam głodem o 2.30, podczas pisania geografii. Ani nie dlatego, że nikt mnie nie zagania do spania, nie budzi, nie wmusza jedzenia o dziwnych porach czy wymyśla dziwnych zadań do zrobienia.
Jedyne, co przychodzi mi na myśl, kiedy widzę to okienko, to moment perfekcji, kiedy nade mną było rozgwieżdżone niebo, a dookoła las. Ciszę absolutną przerywało tylko od czasu do czasu pluśnięcie jakiejś ryby w jeziorze i moje włączone z telefonu Stairway to Heaven. Ale gdyby ktoś mnie spytał, czemu napisałam akurat to, co powyżej, nie umiałabym odpowiedzieć.
Drogi Ahmedzie,
*blablablackliwesmutneiporuszającepodsumowanieblablabla*
Czasem się siebie boję.
Prawda jest taka, że ostatni raz byłam na dworze prawie dwa i pół dnia temu. Przez ten czas dużo się działo, ale jeśli chodzi o najnowsze fakty, to znowu zamęczam Porcelain. Mogłoby to sugerować, że jest źle, ale zdecydowanie nie jest. Powiedziałabym, że jestem bardziej refleksyjna, chociaż trochę dziwnie się czuję, mówiąc tak o sobie.
![[link]](http://statichg.demotywatory.pl/uploads/1262131205_by_bonus6699_500.jpg){kind=link}