Jednak nie udało mi się zwalczyć tej okropnej senności. Ale przynajmniej pozbyłam się trochę tego kłębu myśli, a przynajmniej nieco go od siebie oddaliłam. Chociaż nie powiem, żeby wszystkie te myśli były nieprzyjemne.
Fuj, ale się szumy porobiły.
Teraz już przynajmniej wiadomo, po co wracać do szkoły we wrześniu!
Są takie dni, kiedy czuję się trochę jak zwierzątko w klatce. Dziś jest właśnie taki dzień i stąd moje dziwne przemyślenia.
W zasadzie nie słucham niczego. W głowie gra mi jakiś dziwny miks różnych piosenek. Nie chce mi się włączać gg. Teraz już naprawdę jestem śpiąca.
Mam już chłopaka i nie wiem, czy mogę już współżyć? Boję się decyzji rodziców a mój chłopak tego chce! Co robić? - Ewelina, 14 latMama znalazła u mnie w pokoju stringi i strasznie się oburzyła. Dla mnie to normalka, że je noszę, ale ona kazała mi je wyrzucić! Nie podoba się jej też, że noszę obcisłe, krótkie bluzeczki i krótkie spódniczki... Nie zna się na modzie! Co mam zrobić, żeby ją przekonać, że ja lubię takie ciuchy? - Ewelina, 15 lat
Mój chłopak rzucił we mnie kasztanem w oko. Co zrobić - dalej z nim być czy go rzucić? Zrobił to specjalnie, bo rozmawiałam z kolegą z klasy o zadaniu z matmy. Wtedy właśnie zaczął się tak dziwnie zachowywać – jak dzieciuch. - Ania, 12 lat
Nie wiem, skąd wzięło mi się wczorajsze chłodne opanowanie, ale bardzo chciałabym, żeby wróciło. Co prawda nie mam ochoty się denerwować, mój nastrój można by określić bardziej jako dogłębne zmartwienie, ale i tak wolałam ten poprzedni stan.
Antybiotyk, któremu mimo wszystko zawdzięczam postawienie mnie do pionu, znowu ścina z nóg, w głowie coś wali jak wściekłe, buty obtarły, brzuch boli, a mnie się każą profilować. Świetny moment, nie ma co.
Generalnie to jakaś mało zamulona ta niedziela. Nie wiem, co o tym myśleć. Chociaż nie, może dzisiaj myślenie sobie daruję. Jako że jestem grzecznym dzieckiem i odpisałam już wszystkie zeszyty, wracam z powrotem do Abaratu.
Kiedy po wielu rozmowach, paru załamaniach, całej masie mniej lub bardziej idiotycznych przemyśleń i kilku całkowitych zmianach nastroju udaje mi się jakoś dojść ze sobą do ładu, czyli uciszyć szalejące kompleksy, w zasadzie banalnie proste wywołanie jest ich z powrotem. Baczna obserwacja innych ludzi początkowo powoduje jedynie porównywanie się z pewnym zainteresowaniem. Jest to faza dosyć przyjemna, bo akceptowania swojej odmienności - takiego zwykłego różnienia się od innych, nie wyalienowania. Następnie niepostrzeżenie zjawia się kolejny etap. W pewnym momencie nie myśli się 'A. ma ładną figurę' czy ktoś inny ładne zęby, ale 'z takim brzuchem w życiu nie uda mi się osiągnąć postury A., poza tym jestem za leniwa na dbanie o siebie, a może po prostu nie jestem stworzona do wyglądania ładnie, może już zawsze o każdej porze dnia wyglądać będę jak obudzona o 3 nad ranem i wyrzucona z domu, na pewno nie uda mi się schudnąć, poza tym co to są za zęby, włosy nie te, oczy wyłupiaste, krzywy kręgosłup...'. Pół biedy, gdy zdążę uznać, że po prostu taka jestem, trudno, a zresztą i tak mogło być gorzej. Zwykle jednak, jako że mam skłonność do overthinking większości dotyczących mnie rzeczy, brnę w ten samolincz jeszcze dalej. Wyszukując coraz to bardziej idiotyczne i wydumane powody, które na tym etapie wcale nie wydają się wyssane z palca, wchodzę w fazę totalnego użalania się nad sobą. Oprócz wiecznych zastrzeżeń co do wyglądu dołącza się też ubolewanie nad własną psychiką. To, myślę, jest akurat zrozumiałe, bo mentalność mam naprawdę pokręconą i wcale nie jestem z tego aż tak zadowolona, jak mógłby sugerować początek tego zdania. Wątpliwości, podejrzane myśli, kompleksy osaczają i w jakiś tylko sobie znany sposób tak zagęszczają atmosferę wokół mnie, że widać część tego, co sobie właśnie roję. Jest to faza najbardziej męcząca, bo, jak widać, długotrwała. Poważne rozmowy zwykle nie przynoszą efektu, bo trzeba poczekać, aż minie. Nie, nie upuszczam sobie w tym celu złej krwi. Jest jeszcze jeden etap, dosyć ekstremalny - lekka histeria ze złości na swój widok w lustrze. Ale to przychodzi bardzo rzadko i naprawdę trzeba się 'postarać'.
Boże, trzeba zmóżdżyć się jak nigdy w życiu. Musi się udać!
Generalnie zawsze kiedy jest choćby niewielka poprawa, od razu rzucam się do robienia zdjęć. Nie mam bladego pojęcia, skąd wziął mi się taki nawyk. Czasem wychodzą z tego dziwne rzeczy, czasem nie aż tak. Ale przynajmniej mam zajęcie.
W nieco gorszym stanie przetrwałam piątek, w sobotę było nawet ok, a w niedzielę zupełnie mnie ścięło. Dziś zresztą też nie było aż tak cudownie, przez chwilę na biologii miałam jakieś dziwne wizje. Ale i tak jestem zadowolona, że poszłam. Trzeba walczyć z... ze sobą? Dzięki temu już mi lepiej. ^^ Na hiszpańskim powinno więc być dobrze. Nawet jeśli jakieś dzieci znowu będą śpiewać nam pod oknami 'My Heart Will Go On', nie mogę zapomnieć o przełożeniu egzaminu. Nakłada się z DELFem oO'Your Monster Name is War Dictator |
 You Feast On: Pickles You Lurk Around In: Sewers You Especially Like to Torment: Emo Kids |
Chyba trochę opadłam z sił. Znowu będę chora, ale nie chce mi się tym stresować. Porządnie się wygadałam i psychicznie od razu mi lepiej. Lepiej się też czuję, siedząc w sukience. Jakoś tak. Dawno nie miałam na sobie sukienki.
Bawię się krótką formą.
Boże, trzeba by się było ruszyć, a nie szukać zdjęć do dodania na NK.
